Innerlijke Vrijheid Expert

Ik ben Diana van der Werff en heb al meer dan 17 jaar een coach praktijk. Ik ben gestart (na een korte carrière als communicatie/beleid adviseur)als healer, coach en lichaamsgericht therapeut. Inderdaad het totale pakket: emotioneel, energetisch, mentaal en fysiek. En dat is ook precies zoals ik ben: ik ben een creatieve mindf*cker, hoog sensitief, paranormaal begaafd, sterk analytisch, fysiek erg actief en dan alles lekker veel.

diana: een rebelse coach die graag snel tot de kern komt

 Een Vuur Paardje (volgens de Chinese Astrologie; de meest heftige combi mogelijk ohoh). Een raspaardje. Oftewel als je dat niet goed traint, opvoedt en begeleidt, dan loopt het zichzelf dood. Zodoende was mijn systeem toen ik begin 20 was totaal vastgedraaid. Ik kon niet meer sporten (da’s flink afkicken als je traint voor een triatlon en twee keer in de week danst). Ik kreeg last van allergieën en was mentaal en emotioneel totaal niet op orde. Ik was moe en uitgeput. Ondertussen had ik aan de buitenkant wel mijn studie netjes afgerond en mijn eerste uitstekend betaalde baan

Dit brengt me op het punt wat jij misschien ook kent: buitenwereld en binnenwereld komen totaal niet overeen.

Andere mensen echt op de hoogte stellen van hoe het binnen is, dat doe je niet. Als je daar zelf al echt een goed beeld zij zou hebben. Want ik had dat destijds niet. Na veel vallen en opstaan weet ik inmiddels dat het arrogant en zeer onhandig is te denken dat ik het allemaal wel weet. Ik zocht hulp op alle vlakken, regulier en alternatief,  maar het hielp me niet echt verder. En natuurlijk viel ik bij de meditaties in slaap, want ik was gewoonweg doodmoe.

Zo ging het leven door. Tot ik met mijn oudste dochter in Zimbabwe woonde. Toen bedacht ik me dat als dit zo door zou gaan ik haar nooit zou tillen of met haar spelen. Ik was continue te moe en had fysiek te veel pijn. Ik besloot toen dat het op dat moment echt klaar was en ging echt aan mezelf werken. Nu achteraf gezien, weet ik dat er continue 1 gedeelde noemer was : spanning (stress, onrust, druk, hoe je het ook wilt noemen). Natuurlijk het resultaat van emotionele, fysieke, spirituele en mentale “belasting”. Belasting, want je bent zelf degene die denk dat je alles moet opbrengen.

Je denkt misschien: “Diana ik lees niets nieuws, zo werkt dat toch?” Ja, zo bouwen mensen stress op. Het punt dat ik wil maken is echter dat wat ik deed -en heel veel mensen zie doen- is heel veel knutselen en onderzoek doen. Zoeken naar waarom iets is zoals het is, het verklaren. Veel aan de buitenkant knutselen en denken dat je ook van binnen knutselt. Zo zag dat in al mijn trainings- en opleidingsgroepen mensen toch hun basis pijn bleven herhalen. Hoeveel kennis en wijsheid ze ook hadden.

De sleutel zit in het vertrekpunt. Dat ontdekte ik toen mijn jongste dochter op de middelbare school zat en ik helemaal in de stress was vanwege haar houding ten aanzien van school. Dit was pure projectie van mijn eigen faalangst en schaamte die ik mezelf had aangepraat en nooit meer over had gepraat met wie dan ook.

Ik kon nog zo al mijn patronen en aannames en wat dan ook onderzoeken (wat ik ook deed), maar de sleutel zat wederom in mij. Puur voelen, puur zorgen voor mijn gevoel IN HET MOMENT. Geen concessies doen. Niet nadenken, maar voelen. Echt alleen doen wat voor mij goed is.

Als dat je startpunt is, kom je vanzelf de obstakels tegen die te nemen zijn. Je kan het ook beschrijven als: stop met vechten start met toelaten. Vechten ontstaat zodra je angst ervaart voor wat dan ook: te falen, niet te voldoen, omdat je het niet snapt, omdat je denkt dat je anders moet zijn dan dat je bent en ga zo maar door.

Ik weet nu dat al mijn pijn in mijn lijf bestaat uit weerstand: mijn gevecht, mijn angst, mijn forceren. Het wegmaken, niet laten zien van wat er echt speelt. In essentie allemaal angst. Terwijl als je mij leert kennen je ook ziet dat ik stoer, dapper, stevig, authentiek, lief, betrouwbaar, zorgzaam, echt, eerlijk, slim, scherp en to the point ben. Ja dat is er ook allemaal.

En dat is ook wat ik bij anderen zie: je bent niet je angst, maar je angst zorgt wel dat er een grens optreedt. Als je dan niet vanuit jezelf vertrekt in je onderzoek, met daarbij zorg voor je gevoel en je systeem en je angst erkent en herkent. Dan kan je nog zoveel puzzelstukjes verzamelen als je wilt, maar die grens, deze weerstand blijft je dan altijd in de tang houden. Oftewel je blijft in een onzichtbare doos zitten, in een kooi die je zelf dicht doet en houdt.

Mijn missie in dit leven is niet te overleven, te “overthinken”, maar te leven in overvloed en te zijn in het moment. Onbezorgd te leven vanuit mijn wezen met passie en mededogen. Mezelf en anderen bevrijden uit de kooi.

Mezelf en anderen bevrijden uit die kooi is mijn missie. Hoe we dat gaan doen, ja daar heb ik zeker ideeën over en technieken en short cuts te over voor. Toch zijn er een aantal basis ingrediënten. Te beginnen dat je met jezelf afspreekt dat jij jouw nummer 1 missie bent. Niet meer navel staren, maar elke stap meer vrijheid voelen, meer jezelf zijn en je daar naar gaan gedragen. Hierdoor ga je steeds meer doen wat echt bij je past en waar jij blij van wordt. En daar worden andere mensen dan ook weer blij van. Hoe mooi is dat!

Een tijger in een kooi, vinden we zielig, een tijger in het wild is imposant! Zo is dat ook voor jou. Word die mooie wilde tijger die je altijd al was, maar even vergeten bent. Je bent het waard.