De Onzichtbare Ketting

Vermoeid en eigenlijk ook wel verdrietig zat ze voor me. De glimlach rondom haar mond kwam niet verder dan de neusvleugels. Laat staan dat het haar hart raakte. Ik bespeurde weinig energie, een opgesloten buik, onrust, een hoofd dat niet stevig op de romp stond en geen doorstroming naar de rest van het lijf. Het was een wat wankel hoofd dat eigenlijk het liefst op een kussen gaat liggen, met een bordje niet storen aan de deurklink. En dan zowel aan de klink aan de buitenkant, als aan de binnenkant van de ruimte.

Per ongeluk jezelf op gesloten

Er zijn van die momenten dat ik me betrap op mijn eigen gegraven valkuil. De krapte die ik zelf creëer. Op zo’n moment hang ik wat boven mezelf, of ergens ernaast en kijk mezelf liefdevol en glimlachend, aan: “Daar sta je dan”.  Ik weet dat ik vol in mijn eigen pijn ben gesprongen. Oftewel dat wat ik juist niet wil daar ben ik toch een kijkje gaan nemen. Er zal vast ook waarheid zitten in wat ik erom heen vertel en ik zou vol in het overtuigen en activeren van mijn omgeving kunnen springen. Maar dat wil ik niet. Stap één is mezelf zien en wel op een liefdevolle manier.

Volgroeide python

Ik weet dat er zich nu een moment voordoet om mezelf te bevrijden van de onzichtbare ketting. – En even terzijde: lukt dat altijd? Nee, natuurlijk niet, maar niet geschoten is altijd mis.-  Het kan zijn dat de ketting zich met 1 slag om je hals heeft geslagen, het kan zijn dat je jezelf als een volgroeide python persoonlijk aan het wurgen bent. Het absurde is dat wij dat allemaal vrijwillig onszelf aan doen. Hier de humor van inzien, of op z’n minst het systemische, of het logische kan al zorgen voor de broodnodige zucht van verlichting.

Nu nog de boel ontwarren

Het is zoveel eenvoudiger om bij een ander te constateren dat deze zichzelf flink vastl*lt. Toch is het een aanrader om naar jezelf te luisteren. Waar ben je jezelf van aan het overtuigen? Bijvoorbeeld: Ik kan dit toch niet want ….. Of de client waarmee ik dit verhaal begon, kwam steeds in een niet te ontwaren knoop, omdat zij aardig gevonden wil worden. Het gevolg was geheel het tegenovergestelde: zowel het manager als haar team waren niet echt positief en vroegen steeds meer van haar. Oftewel ze zat stevig in de greep van de python.

Wat denk je werkelijk

Als je aardig gevonden wil worden, is de kans groot dat je deep down denkt dat je dat niet bent of daar nooit echt aan zal voldoen. Bovendien verwacht je een signaal terug van de buitenwereld: je bent ok, je voldoet, je hebt het goed gedaan, je bent lief, je bent een kanjer. En die feedback komt niet, want jij bent er namelijk nog op aan het wachten. Je wacht op dat moment en dan zal je je pas goed voelen. En dan zeg ik je dat moment gaat nooit komen.

Kanjer

Laat me erbij zeggen dat deze dame een kanjer IS. Het is een visionair. Met haar aan de leiding van een project gaat dat gewoonweg 100% slagen: op tijd, geheel volgens de door haar uitgestippelde lijn en wellicht nog beter dan verwacht. Het is een regelrechte kanjer. Een dijk van een werknemer. Die zichzelf aan de ketting legt. Zichzelf de vrijheid ontneemt. Die dat zelf niet door heeft hoe dat werkt en daardoor vermoeid raakt, geëmotioneerd, gedesillusioneerd, verward. De neerwaartse spiraal is ingang gezet. De python knijpt rustig door.

Herkenbaar patroon

Ik zie dit bij veel dertigerplussers. Ze zijn enthousiast aan de slag gegaan, eventueel vol goede moed getrouwd en kinderen gekregen. Alles loopt op rolletjes en dan opeens schiet er een wieltje los. Ze zijn opgegaan in het “zo hoort het” proces en “zo doet iedereen het toch” en “ik zit nu op deze plek bij deze organisatie en ik ga er voor”, je kent het wel. Dat klinkt misschien logisch, maar er wordt iets totaal overgeslagen en dat zijn zij zelf.

Erge jeuk

Inmiddels krijg ik erge jeuk van mensen die zeggen: ik heb gewoon wat me time nodig, tijd voor mezelf of een dagje met een vriendin. Onder welke steen heb jij gelegen? En het lijkt er op dat je daar graag wil blijven liggen en dan ondergronds wat aan rommelen. Zolang je niet weet wat jij wilt en wie jij bent, hoe je je voelt en welke onzichtbare kettingen je om je eigen nek hebt getrokken zal je systeem verzwakken. En met systeem bedoel ik het totaal plaatje: je lichaam, je emoties, je denken, je spirit, je energie. Ik zeg dit niet om naar te doen, maar omdat ik zelf weet hoe het is om onder die steen te liggen.

plantje

Ik zag laatst een sterke visual: plaatje van een plant en plaatje van een kind. Plantje kreeg water, kind kreeg frisdrank. En dan eronder een tekst met dat wat je je plant geeft, gun je je kind ook of omgekeerd als je je plant frisdrank geeft gaat ie dood. Spanning, stress, onaardige gedachten over jezelf, te weinig slaap, verzin het maar. Alles wat er zoal binnen kan komen bij jou. Alles wat je bent gaan geloven toen je opgroeide. Dat alles zorgt voor hoe goed jouw systeem draait, of niet.

~Het niet-onderzochte denken is de wereld van het lijden. Byron Katie ~

Het verleden achter je laten

De mini python ben je zelf gaan voeden. Niet omdat je dat helemaal doordacht had, maar omdat je niet dacht. Je was je niet bewust van je eigen gedachten en acties. En wie weet leverde het wat op, maar is dat nu nog steeds zo? Het verleden achter je laten gaat alleen gebeuren als je weet wat je denkt. Als je weet wat de overtuiging is die gepaard gaat met de emoties en gevoelens en zelfs ziektes en kwalen in je lijf. De onzichtbare ketting waar je jezelf aan hebt gelegd, omdat je dacht dat jij anders niet goed genoeg was. Niet zou voldoen.

Maak je vrij

Neem de tijd om jezelf serieus te nemen. Neem de tijd om jezelf te bevragen. Neem de tijd om van jezelf te houden. Neem de tijd om je onzichtbare kettingen op te sporen. Stop met het vechten met de python: de enige die je wurgt dat ben jezelf. Bevrijd je python en zorg dat deze je bondgenoot wordt. Je hoeft je leven niet 180 graden te keren. Je mag het stapje voor stapje doen. Licht eerst die steen maar eens op en geniet van de zon. Zo, dan heb je dat vast binnen.