Laat je niets wijsmaken!

Schuldgevoel bestaat niet

Zodra een interessant onderwerp of gedachtegang mijn pad kruist, grijp ik het beet en ga ermee stoeien. Ik kauw er wat op. Kijk hoe andere mensen ermee omgaan. En onderzoek hoe ik dat zelf doe. Het onderwerp van het moment is: schuldgevoel. Ik kende de wandtegeltjes wijsheid al: een schuldgevoel is geen gevoel, het is aangepraat. Oké, prima, maar hoe kom je er vanaf? Hoe moet ik zo’n gevoel zien? Hoe voel ik me dan eigenlijk? Meestal is het onderliggende gevoel angst. Angst om iets fout te doen, angst om te falen, angst om de ander te verliezen. Hoe vaak zeg jij: “sorry!”? Of schrik je? Of pas je je aan om rekening te houden met de ander?

Wat is onze natuurlijke staat?

Hoe voel je je als je je schuldig “voelt”? Voelt dat ruim, of krap? Ben je dan op je gemak? Wat doet dat met je? Als ik het heel uitbundig uitdruk dan zeg ik: me schuldig voelen maakt me kapot. Het is totaal niet ondersteunend aan groei en een gelukkig mens zijn. Ik heb een groot verlangen naar vrij zijn. En het lijkt wel of iedereen dat heeft tegenwoordig. En ook hier kan je de vraag stellen: hoe voelt dat dan? Onze natuurlijke staat IS vrij. Dat gevoel van vrij zijn, is het gevoel van vreugde, een staat van zijn. Ik voel me dan open en ruim en dat ik vrij kan bewegen. Dat mijn energie vrij kan bewegen. Dat ik kan groeien. Dat ik net als alle natuurlijke zaken, gewoon mijn ding doe. MIJN ding DOE. Dat is totaal niet egocentrisch, dat is alleen maar volkomen natuurlijk.

Traditie van erfzonde; een gevoel van oerschuld

Ik las in “Je gezonde kern”, van Chögyam Trungpa, het volgende: “Aangezien ik zelf uit een traditie kom die menselijke goedheid benadrukt, betekende de ontmoeting met de westerse traditie van erfzonde een schok voor mij”. Hij schrijft verderop: “de boeddhistische traditie vindt zo’n idee volledig overbodig”. Geweldig! Wij denken dat het aanpraten van een schuldgevoel ons oppept tot grotere prestaties. Ga maar na: werkt dat voor jou? Voor mij niet! Integendeel.

Direct uit je poten laten donderen

Ik liet dit eens goed tot me doordringen. De conclusie was helder: ik ben zeer goed getraind ben om me schuldig te voelen. Ik besloot geen tijd te verliezen met het uitdiepen van het hoe en waarom en wie. Ik besloot het gewoon te laten gaan. Me te oefenen in het opmerken en de situatie als een leermoment te zien. Goed te voelen in mijn lijf wat er zoal te voelen was en daar voor te zorgen.

Bot en egocentrisch?

Nog even terug naar dat egocentrisch. Hoe vaak ik niet te horen krijg van mensen dat ze bang zijn egocentrisch te zijn wanneer ze voor zichzelf gaan zorgen! Waanzinnig! Met name vrouwen zetten zichzelf vast in het kringetje van zorg voor de ander (lees werk, kinderen, partner, ouders, vrienden etc.), terwijl ze zelf enorm vermoeid zijn en hun hoofd overloopt van gedachten. Ze weten eigenlijk helemaal niet meer wat ze zelf willen en waar ze zichzelf mee blij zouden kunnen maken. Toch hebben ze behoefte aan “tijd voor zichzelf”. Verder dan het op deze manier benoemen komen ze vaak niet; de trein loopt namelijk door, er is geen tijd en die anderen zijn er nog steeds.

Wat wil jij?

Ja, wat wil jij? Hoe zit jij vast in schuldgevoelens? Wat levert dit je op en wat raak je ermee kwijt? Is dat het je waard? Hoe voelt jouw natuurlijke staat? Wanneer heb jij het idee dat je op jouw stroom koerst en dat je aan het groeien bent? Ik hoop dat je net als ik de ketenen van de erfzonde van je afwerpt en op jouw manier de leersituaties gaat onderzoeken. Je zult dan merken dat naar mate je meer bewust wordt en aandacht hebt voor jezelf, problemen je niet zo diep raken. Je gevoel voor je gezondheid wordt gesterkt. En als jij happy bent dan komt de rest vanzelf.