Stop met je aanpassen!

Je wilt het steeds zo goed doen (voor wie?), je verlangt ernaar dat anderen je opmerken en zien dat je het goed doet en hoeveel tijd en aandacht je erin hebt gestopt. En dan? Wat gebeurt er met je als die anderen niet opmerken hoeveel jij van jezelf hebt gegeven? Of als je je nog steeds afvraagt of dat wat je gedaan hebt wel voldoende is?

Een hele strakke broek

Laat ik dit systeem eens vergelijken met een hele strakke broek. Het is een tijdje in geweest om strakke spijkerbroeken te dragen die je alleen aankreeg door liggend op je bed, met je buik enorm in en met veel persen en trekken aan te krijgen. Zodra je rechtop stond, als dat al lukte, stierf je eigenlijk een langzame pijnlijke dood. Werkelijk dat kan toch nergens goed voor zijn? Toch is dit wat wij in het dagelijks leven veel doen: ons in een heel strakke vorm persen, die eigenlijk helemaal niet past.

Langzame pijnlijke dood

De vergelijking met de broek is eigenlijk heel passend. Als je je aanpast aan een vorm, welke vorm dan ook en het past niet bij je, komt je hele systeem in gedrang en gaat protesteren. De opmerking van een langzame pijnlijke dood klinkt dramatisch, maar ik hoop hiermee de urgentie te laten inzien met wat aanpassen met je doet. Je wordt er namelijk echt ziek van. Geeft het energie? Nee, het vraagt enorm veel energie, het put je uit. Voel je de bewegingsvrijheid om je te uiten, creatief te zijn, voel je je zelfverzekerd en blij? Nee, je gaat twijfelen aan jezelf, het voelt krap, je hebt niet meer het gevoel dat je de juiste dingen zegt en doet. Je lichaam geeft signalen af die je negeert.

Ga dit voor jezelf herkennen

Het is dus de hoogste tijd dat je jezelf serieus neemt en die broek uittrekt. Stel je maar eens voor hoe dat is. Je hebt je met veel moeite in die broek gehesen, wat rondgelopen en bemerkt dat de bloedtoevoer wat is afgenomen, dat je niet meer vrij kan ademen en bewegen, dat je je heel onzeker bent gaan voelen, je voelt je niet op je gemak. Dat je je afvraagt waarom je dit in godsnaam hebt gedaan. Je verlangt naar ruimte, vrijheid, ademen en jezelf zijn. Rust! Herken je dit? Je eigen systeem geeft eigenlijk altijd aan wanneer je je in een vorm aan het persen bent die je niet past. En geloof me ik ben een expert in het onderzoeken of het dan toch niet wél gaat. Gewoon doorgaan, heel creatief zijn en er heel ver in gaan om te onderzoeken of het toch past.

Trek je conclusie en zet je over je angst heen

Hoe eerder je de signalen herkent van je systeem dat aan de noodrem trekt, des te beter. Waarom gaan we toch door, ondanks de signalen? We hebben als mens een diepe angst om buiten de groep te vallen. En, even kort door de bocht, worden we opgevoed in het gezin en op school om in een vorm te passen. De prijs om in zo’n krap vormpje te passen is enorm hoog. Ik denk wel dat je dat eerst moet inzien, dat jij er echt op verliest, voordat je de stap durft te nemen om jezelf de vrijheid te gunnen jezelf te zijn en voor je eigen vrije vorm te kiezen. Een krappe vorm, is wellicht krap, maar geeft wel houvast.

Kies je eigen vorm; iedereen verdient een super lekkere spijkerbroek

De fase van de krappe vorm loslaten en opzoek naar een nieuwe vorm voelt misschien onveilig. Laat je er echter alsjeblieft niet van weerhouden om door te gaan!  Vaar op je eigen instrument, je gevoel. Levert iets je op of niet? Krijg je er energie van of juist niet? Voel je je creativiteit stromen of niet? Voel je je goed, merk je op dat je eigenlijk niet eens zo aan jezelf twijfelt? Of word je bij elke stap onzeker? Ga dit in kaart brengen voor jezelf. Zorg dat je uit de patronen stapt die je in een vorm persen en kies voor gezond en fijn leven. Een leven dat zich naadloos aansluit bij jou in plaats van andersom.