Op de dag dat ik besloot tevreden te zijn, liep ik met ferme pas buiten. In de brandende zon. Aan het eind van de dag. Op het heetst van de dag. Heerlijk! Misschien is dat een lichte afwijking, maar ik vind dat echt fijn. Altijd al gevonden. Op de middelbare school vond ik maar weinig mensen die met mij in de zomervakantie op een bloedhete tennisbaan wilde staan. Voor mij voelde dat goed: helemaal tevreden.
Welke richting moet ik op?
Ik was naar buitengegaan, omdat ik even niet meer wist wat te doen. Wat wijsheid was. Waar mijn aandacht op te richten. Welke kan op te gaan. Hup, naar buiten is dan het advies (wat ik altijd aan andere mensen geef). Bijna aangekomen bij een kruispunt van wandel en fietspaden, zag ik een wanhopige man. Zijn fiets had hij tegen en paal gezet, terwijl hij duidelijk zeer ontevreden naar de fietsborden staarde. Daar ging zijn fiets onderuit en hij haalde woest zijn schouders op. Hij riep al van ver of ik hem de weg wilde wijzen.
Het is onmogelijk niet te weten waar je bent
Dat wilde ik wel en ik vroeg me af hoe het mogelijk kon zijn op dit punt niet te weten waar je was. “Ik heb nog nooit meegemaakt”, begon hij, met een Limburgs accent, “dat er een fietsknopenkaart is met drie knooppunten 60, op drie verschillende plekken op 1 kaart”. Zijn vraag luidde: welke kant is Delft op. Want inderdaad er stond van alles op de bordjes, maar Delft stond daar niet bij! Nog een bijzondere ontdekking. Ik gaf hem het advies in één rechte streep naar de kerktoren te rijden die hij al snel zou gaan zien als jij het pad rechtdoor zou nemen. Niet recht door het weiland, maar de weg via fietspaden er omheen. Focus op je doel en gaan.
Blauwe nagellak
Ik wees voor de helderheid ook nog even aan op de kaart waar hij was en hij stapte tevreden op zijn gigantisch aftandse fiets. En daar ging hij, met al zijn twintig nagels lichtblauw geverfd. Dat deed me denken aan mijn experimenten van vroeger met Tipp-ex en blauwe inkt. “We zijn er bijna”, zong hij. “Zeker”, riep ik hem na, “en je hebt nog wind mee ook”. Ja, en dat helemaal vanuit Utrecht riep hij nog. Ik vervolgde mijn pad en zag ook al snel de Kerktoren van Delft, maar dat was niet mijn focuspunt.
En toen…
Ik merkte op dat ik me goed voelde. Ik was lekker aan het lopen. Het was super goed weer. Ik had net een zeer grappige ontmoeting gehad. Geen idee waarom, maar deze bijzondere man was vanochtend op de fiets gestapt om vanuit Utrecht naar Delft te fietsen. En ik liep hier om mijn koers te vinden. En toen kwam dat zinnetje: ik besluit gewoon tevreden te zijn. Ik ontmoette vervolgens een vrouw, die mijn moeder had kunnen zijn, in een elektrische rolstoel. Tevreden begroetten we elkaar. En ik besloot tevreden te zijn met mijn moeder.
Wat heb ik nu aan mijn lip hangen?
Oké, dacht ik nog, echt waar? Ja, zei ik tegen mezelf, echt waar. Ik hoop nu even dat ik niet de enige ben die in zichzelf praat tijdens wandelingen. Het klonk zo eenvoudig. En heel krachtig. Het was zomaar aan komen waaien en bleef hangen als een onweersvliegje op je lip vol lipgloss. Maar dan anders: het vloog eigenlijk recht mijn systeem in. Alsof het extreem logisch is. Het was eigenlijk kinderlijk eenvoudig om dat gevoel te voeden. Het voelde heel gemakkelijk. Heel luchtig.
En nu?
Hoe lang houd je een goed gevoel vast? Of anders gezegd. Hoe weet je nu dat je er echt voor hebt gekozen? En dan bedoel ik voor eens en altijd. Ik heb daar al eens eerder over geschreven en kan dit bijna niet voldoende benadrukken. Een vluchtig idee maakt nog niet dat je iets echt gaat doen. Dat je er helemaal vol voor gaat. Het gevoel, de energie zal je geheel mogen opvullen. Alle schakels mogen de juiste kant op staan. Dit is, als je heel eerlijk naar jezelf bent, echt voelbaar. Het geeft niet als je tot 70% komt. De kans is echter aanwezig dat het je idee in de loop van de tijd niet meer zo belangrijk voor je is en wegebt.
100% kassa
En wat gebeurt er als je wel 100% kiest, niet om te kiezen, maar omdat je echt een ja hebt, omdat je misschien angst ervaart maar toch 100% ja zegt? Alles gaat dan werken in jou voordeel om je doel, je focus punt, daar waar jij op wilt koersen om dat te ondersteunen. Dat gebeurt alleen als je een 100% JA hebt. Een rotsvast vertrouwen in jouw plan, idee of overtuiging. Je weet dat niemand je af kan houden van je overtuiging, je idee. Je kan er volledig in ontspannen. Niet dat de reis saai zal zijn, zeker niet. De reis blijft spannend, en de focus haarscherp.
Tevreden is een pot met goud
Het leek wel of ik niet verder hoefde te zoeken. Tevredenheid haalt en zet me in het nu. Wat was dat een mooie ontdekking. Mijn nieuwe bordje was gemaakt. En ik vond het prima als, ik het op een routekaart op meerdere plekken terug kan vinden. Dat het niet uitmaakt welke kant ik opga, dat ik er sowieso ga komen. Zolang ik me maar verbind met mijn innerlijke focuspunt. Ik wist en weet: ik heb goud in handen. En dat laat ik nooit meer gaan.
Recente reacties